Τελικά σ’ αυτό το παράλογο που ζούμε ήρθε και η υπόθεση Ζαχόπουλου να επιβεβαιώσει το πασιφανές:
Οι πολιτικοί εκβιάζονται από τον πρώτο τυχόντα πολίτη που θα βρεθεί στο δρόμο τους. Η δε δικαιοσύνη αρωγός και τιμητής των αναξιοπαθούντων «εκβιαζομένων» πολιτικών, φορτώνει με βαριές κατηγορίες τους «εκβιαστές» πολίτες, εξελίσσοντας πλέον τα εγκλήματα αυτά, από εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου σε εγκλήματα καθοσιώσεως.
Και τι δεν ακούσαμε.
Ότι η «σατανική» υπάλληλος υπέκλεψε τις προσωπικές στιγμές της με τον «αθώο» πρώην Γενικό Γραμματέα και τις περιέφερε στα κανάλια για να τις πωλήσει ή για να τον εξευτελίσει, ότι η ιταμότητα της υπαλλήλου ήταν τέτοια, που έφτασε στο σημείο αυτό, γιατί δεν περιελήφθει στον πρόσφατο διαγωνισμό του Υπουργείου Πολιτισμού και που υπεύθυνος ήταν ο πρώην Γ.Γ. (κατακαημένε ΑΣΕΠ σ’ έφαγε με μια συνέντευξη ο Παυλόπουλος)
Μήπως όμως πρέπει να το δούμε από την αρχή;
Γιατί αυτή η αδιόριστη πτυχιούχος υπάλληλος των 36 ετών φτάνει σε σημείο να μαγνητοσκοπεί τις προσωπικές της στιγμές με τον πρώην Γενικό Γραμματέα και να απειλεί ως “desperado” να τις δημοσιοποιήσει;
Ποιος εκβιάζει ποιον;
Ένα comeback στη ζωή της αποδεικνύει ότι για τα τελευταία 4 χρόνια ήταν το δεξί χέρι του ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΥ. Είναι παντού ακόμα και εκεί που αυτός δεν ήταν, αλλά για λογαριασμό του. Δούλευε συνεχώς, παρότι αδιόριστη.
Για ποιο λόγο μια απλή συμβασιούχος υπάλληλος να κάνει τόσα πολλά για το ΥΠΟΥΡΓΕΊΟ Πολιτισμού;
Για ποιο λόγο μια νύχτα επιλέγει (αναγκάζεται;) να πέσει ακόμη και στο κρεβάτι του Γ.Γ (ή όπου αλλού), που μόνο ελκυστικό δεν θα μπορούσε να τον πει κάποιος;
Μήπως υφίσταται ηθικός εκβιασμός προς την αδιόριστη των 36 χρόνων από τον έχοντα και κατέχοντα Γ.Γ του Υπ. Πολιτισμού, που ανάμεσα στα άλλα τιμήματα που αναζητά για την μονιμοποίηση του (που δυστυχώς τώρα πλέον τα έχουν πάρα πολλοί) είναι και ο εναγκαλισμός της σε ροζ ιστορίες;
Όμως πρώτη η υλική κοινωνία, έχει διαμορφώσει το status της εκβίασης:
«εκβίαση κάνει αυτός που δεν έχει, σε αυτόν που έχει».
Άρα αυτή που δεν έχει θέση στον ήλιο , η αδιόριστη των 36 χρόνων, κάνει τα πάντα προκειμένου να πετύχει το σκοπό της, που δεν είναι άλλος από τον διορισμό της. Ο δε Γ.Γ υποκύπτει και στα θέλγητρα και τις προκλήσεις και τέλος εκβιάζεται μέχρι του σημείου να επιζητά την αυτοκτονία για να ξεφύγει από τον εκβιασμό.
Ακολουθεί και η δικαιοσύνη που προσπαθεί να εξισορροπήσει τις δικές της ανεπάρκειες μέσα από αντιφατικές θέσεις, που αντί να την εξυψώνουν, την οδηγούν σε καταγγελόμενες, από τον υπόλοιπο πολιτικό και νομικό κόσμο, ύποπτες ατραπούς.
Όμως και η ηθική κοινωνία το ίδιο απαντά:
«Εκβίαση κάνει αυτός που δεν έχει σ’ αυτόν που έχει» Και βέβαια αυτός που δεν έχει ο Γ.Γ του Υπ. Πολιτισμού είναι νιάτα και ομορφιά, φιλότιμο, ηθικό φραγμό, σεμνότητα, ταπεινότητα, αξιοπρέπεια, διοικητικά προσόντα που να διέπονται από αξιοκρατικά και μόνο κριτήρια.
Έχει όμως όλα τ’ άλλα: ματαιοδοξία, νεποτισμό, μισαλλοδοξία.
Αυτά που δεν έχει σε συνδυασμό μ’ αυτά που έχει είναι γόνιμο χωράφι ροζ ιστοριών, διοικητικών υπερβάσεων, οικονομικών περιπετειών και δικαστικών διενέξεων.
Αυτό που ζητά ο κάθε αδιόριστος είναι μια θέση στον ήλιο. Μια μόνιμη δουλειά, μια αξιοπρεπή δουλειά, μια δουλειά ηθική.
Τα φαινόμενα ροζ ιστοριών, τύπου Ζαχόπουλου, φαίνονται σιγά σιγά να οξύνονται (βλ. Βαρθολομαίο κ.λ.π).
Το δίκαιο εκτός από το φυσικό αυτουργό ξεχωρίζει και τον ηθικό αυτουργό
Η δικαιοσύνη απ’ την πλευρά της δείχνει ότι έχει πάρει θέση. Θέση έχει πάρει και για το θέμα των αδιόριστων του Υπ. Πολιτισμού, υπό την ηγεσία του καταγγελθέντος προέδρου Αρείου Πάγου κ. Ρωμύλου Κεδίκογλου, για κατευθυνόμενες αποφάσεις, από το ΔΣΑ.
Βρισκόμαστε σε ιστορικό κατήφορο. Λίγοι δικαστές προσπάθησαν να ανορθώσουν το κύρος αυτής της δύσμοιρης δικαιοσύνης και κλήθηκαν σε απολογία.
Οι αντιδημοκρατικές μέθοδοι επιτυχύνονται. Οι θεματοφύλακες ολιγωρούν.
Η κοινωνία έχει ανάγκη από ηθικούς πολιτικούς και οξυδερκείς και δίκαιους δικαστές που να μπορούν να αποδίδουν το έγκλημα στον εγκληματία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου